Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 25 και 26 ΑΚ, των άρθρων 1 επ. του Κανονισμού 593/2008 ΕΕ (Ρώμη 1) για το εφαρμοστέο δίκαιο στις συμβατικές ενοχές, 914 ΑΚ, 1 και 16 ν. 551/1915 και 66 ΚΙΝΔ, προκύπτει ότι η ευθύνη από ναυτεργατικό ατύχημα, δεν ρυθμίζεται από την διάταξη του άρθρου 26 ΑΚ, αλλά από το δίκαιο που διέπει τις ενοχές από σύμβαση και ειδικότερα την σύμβαση χερσαίας, ή ναυτικής εργασίας. Στη διάταξη του άρθρου 3 παρ. 1 του Κανονισμού, ορίζεται ότι «η σύμβαση διέπεται από το δίκαιο που επέλεξαν τα συμβαλλόμενα μέρη». Από τη διατύπωση της διάταξης αυτής προκύπτει ότι οι συμβαλλόμενοι μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα οποιοδήποτε δίκαιο, ακόμη και δίκαιο που δεν έχει καμιά σχέση με τη σύμβασή τους. Σύμφωνα δε με το άρθρο 2 του ίδιου Κανονισμού, που αναφέρεται στον οικουμενικό χαρακτήρα αυτού, ορίζεται ότι «το καθοριζόμενο από τον παρόντα κανονισμό δίκαιο εφαρμόζεται ακόμα και αν δεν πρόκειται για δίκαιο κράτους μέλους». Το δίκαιο δηλαδή που υποδεικνύει ο Κανονισμός εφαρμόζεται έστω και αν είναι δίκαιο μη συμβληθέντος κράτους ή χώρας, η οποία δεν είναι μέλος της ΕΕ και μάλιστα χωρίς καμιά προϋπόθεση αμοιβαιότητας και ανεξάρτητα του εάν οι εργαζόμενοι προέρχονται από κράτη-μέλη ή από τρίτες χώρες, καθώς επίσης και (ανεξάρτητα) του τόπου παροχής της εργασίας. Στη συνέχεια στο άρθρο 8 του Κανονισμού που ρυθμίζει ειδικά την ατομική σύμβαση εργασίας, ορίζεται ότι: «1. Η ατομική σύμβαση εργασίας διέπεται από το δίκαιο που επιλέγουν τα μέρη σύμφωνα με το άρθρο 3. Ωστόσο, η επιλογή αυτή δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να στερήσει τον εργαζόμενο από την προστασία που του εξασφαλίζουν οι διατάξεις από τις οποίες δεν μπορεί να γίνει παρέκκλιση με συμφωνία κατά το δίκαιο που θα ήταν εφαρμοστέο βάσει των παραγράφων 2, 3 και 4 του παρόντος άρθρου, ελλείψει επιλογής. 2. Στο μέτρο που το εφαρμοστέο στην ατομική σύμβαση εργασίας δίκαιο δεν έχει επιλεγεί από τα μέρη, η σύμβαση διέπεται από το δίκαιο της χώρας στην οποία ή, ελλείψει αυτού, από την οποία, ο εργαζόμενος παρέχει συνήθως την εργασία του κατά την εκτέλεση της σύμβασης. Η χώρα της συνήθους εκτέλεσης εργασίας δεν θεωρείται ότι μεταβάλλεται όταν ο εργαζόμενος παρέχει την εργασία του σε μια άλλη χώρα προσωρινά. 3. Όταν δεν μπορεί να καθορισθεί το εφαρμοστέο δίκαιο σύμφωνα με την παράγραφο 2, η σύμβαση διέπεται από το δίκαιο της χώρας όπου ευρίσκεται η εγκατάσταση της επιχείρησης που προσέλαβε τον εργαζόμενο. 4. Όταν προκύπτει από το σύνολο των περιστάσεων ότι η σύμβαση συνδέεται στενότερα με χώρα άλλη από την προβλεπόμενη στις παραγράφους 2 ή 3, εφαρμόζεται το δίκαιο της άλλης αυτής χώρας. Στο επόμενο άρθρο 9 ορίζεται στην πρώτη παράγραφο ότι « Οι υπερισχύουσες διατάξεις αναγκαστικού δικαίου είναι κανόνες η τήρηση των οποίων κρίνεται πρωταρχικής σημασίας από μια χώρα για τη διασφάλιση των δημοσίων συμφερόντων της, όπως π.χ. της πολιτικής, κοινωνικής ή οικονομικής οργάνωσής της, σε τέτοιο βαθμό ώστε να επιβάλλεται η εφαρμογή τους σε κάθε περίπτωση που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής τους, ανεξάρτητα από το δίκαιο που κατά τα άλλα είναι εφαρμοστέο στη σύμβαση σύμφωνα με τον παρόντα κανονισμό» και στην δεύτερη παράγραφο ότι «Οι διατάξεις του παρόντος κανονισμού δεν μπορούν να περιορίσουν την εφαρμογή των υπερισχυουσών διατάξεων αναγκαστικού δικαίου του δικαίου του δικάζοντος δικαστή».
Α) Επομένως από τη διάταξη του άρθρου 9 προκύπτει ότι και ακόμα και στην περίπτωση κατά την οποία τα μέρη επέλεξαν έγκυρα δίκαιο, ο εργαζόμενος δεν μπορεί να στερηθεί από την προστασία που του εξασφαλίζουν οι αναγκαστικού δικαίου διατάξεις του δικαίου του δικάζοντος δικαστή, άλλως οι κανόνες αμέσου εφαρμογής του δικαίου του δικάζοντος δικαστή, που εφαρμόζονται υποχρεωτικά οποιοδήποτε και αν είναι το δίκαιο που διέπει τη σύμβαση. Όσον αφορά το Ελληνικό δίκαιο στους κανόνες «αναγκαστικού δικαίου» και «αμέσου εφαρμογής» περιλαμβάνεται και ο Ν. 551/1915 που παρέχει αποζημίωση στον ναυτικό λόγω εργατικού ατυχήματος κατά τη διάρκεια της εργασίας του στο πλοίο και εξ αφορμής αυτής και σε περίπτωση θανάτου αυτού, στους συγγενείς του.
Β) Επομένως ακόμα και αν είχε επιλεγεί, κατά την κατάρτιση της σύμβασης εργασίας, αυτή να διέπεται από αλλοδαπό δίκαιο, ο παθών και οι συγγενείς του δεν μπορούν να στερηθούν της εφαρμογής των αναγκαστικού δικαίου διατάξεων των ελληνικών νόμων, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο ν. 551/1915, όπως και οι ΣΣΝΕ (ΕφΠειρ 162/2018).
Γ) Δεν εφαρμόζεται δε και το δίκαιο της σημαίας του πλοίου, όταν αυτή είναι σημαία ευκαιρίας, με την οποία το πλοίο δεν έχει γνήσιο, αλλά χαλαρό και τεχνητό σύνδεσμο (ΕφΠειρ 162/2018).