Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 914 ΑΚ, συνδυαζόμενη με εκείνες των άρθρων 297, 298 και 330 ΑΚ, προϋποθέσεις της υποχρεώσεως προς αποζημίωση είναι
α) η ζημιογόνος συμπεριφορά, που μπορεί να συνίσταται σε πράξη ή παράλειψη.
β) ο παράνομος χαρακτήρας της εν λόγω συμπεριφοράς.
γ) η υπαιτιότητα, που μπορεί να συνίσταται σε δόλο ή αμέλεια, υπό τις διάφορες μορφές αυτής και
δ) ο πρόσφορος, αιτιώδης, σύνδεσμος μεταξύ της ζημιογόνου συμπεριφοράς (του νόμιμου λόγου ευθύνης) και του αποτελέσματος (της επελθούσας ζημίας).
Η αμέλεια, δηλαδή η μη καταβολή της επιμέλειας που απαιτείται στις συναλλαγές (άρθρο 330 εδ. β ΑΚ), αποτελεί αόριστη νομική έννοια, της οποίας απαιτείται εξειδίκευση, σύμφωνα με τις εκάστοτε περιστάσεις και τα διδάγματα της κοινής πείρας. Εάν η ζημιογόνος συμπεριφορά συνίσταται σε υπαίτια παράλειψη, τότε αμέλεια και εντεύθεν υποχρέωση αποζημιώσεως υφίσταται μόνον, όταν υπήρχε υποχρέωση του υπαίτιου προς ενέργεια της παραληφθείσας πράξης, επιβαλλόμενη από το νόμο ή από δικαιοπραξία (ΑΠ 1293/2013).