Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 54Α παρ. 5 ν. 4174/2013, ως ισχύει μετά την αντικατάστασή της από το άρθρο 3 παράγραφο Γ αριθμό 5 ν. 4254/2014 «είναι απαράδεκτη η συζήτηση ενώπιον δικαστηρίου εμπράγματης αγωγής επί ακινήτου, πλην της μονομερούς εγγραφής υποθήκης ή προσημείωσης υποθήκης ή της άρσης κατάσχεσης, αν δεν προσκομισθεί από τον υπόχρεο σε ΕΝ.Φ.Ι.Α., το πιστοποιητικό των παραγράφων 1 και 3 του άρθρου αυτού.»
Έχει γίνει νομολογιακά δεκτό ότι, επί αγωγής κυριότητας ακινήτου (διεκδικητικής ή αναγνωριστικής) η συζήτηση της αγωγής είναι παραδεκτή χωρίς να υφίσταται ανάγκη προσκόμισης εκ μέρους του ενάγοντος πιστοποιητικού ΕΝΦΙΑ, καθώς η παραπάνω διάταξη είναι μη εφαρμοστέα ως ευθέως αντιτιθέμενη, τόσο στα άρθρα 17, 20 και 25 του Συντάγματος, όσο και στο άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ.
Γιατί, παρά την προφανή φορολογική της φύση, θίγει και παραβιάζει τα προστατευόμενα από τις παραπάνω διατάξεις ανθρώπινα δικαιώματα, θεμελιώδεις ελευθερίες, δικαίωμα ιδιοκτησίας, δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας και αρχή της αναλογικότητας, δεν εξασφαλίζει μία δίκαιη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του δημοσίου συμφέροντος και των επιταγών προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν όψει και της κατά τον χρόνο θέσπισης της ως άνω φορολογικής διάταξης ιδιαιτέρως δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας, τίθεται δικονομικός φραγμός, στερώντας ουσιαστικά τους πολίτες, υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες, της απλής δυνατότητας προσφυγής στα δικαστήρια, συντελώντας απλά σε άνιση μεταχείριση των πολιτών από το ίδιο το Κράτος, που τίθεται σε πλεονεκτική θέση έναντι αυτών, εξασφαλίζοντας πρωταρχικά και κύρια το δικό του δημοσιονομικό οικονομικό συμφέρον, συρρικνώνοντας το ατομικό δικαίωμα των πολιτών σε εύκολη πρόσβαση στην Δικαιοσύνη, την οποία ακριβώς θα έπρεπε να εγγυάται και όχι να χρησιμοποιεί ως μέσο πίεσης προς τακτοποίηση των φορολογικών υποχρεώσεων των πολιτών (ΟλΣτΕ 601/2012, ΟλΣτΕ 3087/2011, ΑΠ 293/2014, ΜονΠρΠειρ 837/2015, ΕΔΔΑ απόφαση της 2-12-1985, Svenska κατά Σουηδίας, Νικόλαος Νίκας, Πολιτική Δικονομία Ι, σ. 415).