Διακινδύνευση ιδίας διατροφής γονέα, από την διατροφή του ανηλίκου.
Ο εναγόμενος γονέας δεν μπορεί να προβάλλει κατ’ αρχήν, την ένσταση διακινδυνεύσεως της δικής του διατροφής, εκτός αν επικαλεστεί ότι το τέκνο μπορεί να στραφεί εναντίον άλλου υποχρέου, ή ότι μπορεί να διατραφεί από την περιουσία του, την οποία στην περίπτωση αυτή οφείλει ν’ αναλώσει. Ως άλλος υπόχρεος νοείται και ο άλλος γονέας, προς τον οποίο μπορεί να πληρώνει ο εναγόμενος χωρίς να διακινδυνεύσει η δική του διατροφή. Σε αναφορά προς τον άλλο γονέα, όμως, υφίσταται και λειτουργεί υπέρ του εναγομένου η ένσταση συνεισφοράς, με την οποία περιορίζεται η υποχρέωση του εναγομένου γονέα κατά το ποσό που αντιστοιχεί στην οικονομική δυνατότητα και στη βάση αυτής υποχρέωση συνεισφοράς του άλλου γονέα (ΑΠ 680/2010, ΑΠ 410/2007, ΑΠ 2210/2007).
Η ένσταση διακινδύνευσης είναι ανεξάρτητη από την ένσταση συνεισφοράς του άλλου γονέα στην διατροφή του τέκνου. Έτσι, εάν μετά την προβολή ένστασης συνεισφοράς και τον υπολογισμό του ποσοστού συμμετοχής εκάστου γονέα στην διατροφή του ανηλίκου τέκνου, προκύπτει ότι ο εναγόμενος δεν είναι σε θέση να καταβάλλει το ποσό συμμετοχής του, χωρίς να διακινδυνεύει η δική του διατροφή, τότε είναι δυνατό με την προβολή της ένστασης διακινδύνευσης και με την προϋπόθεση ότι ο άλλος γονέας είναι σε θέση να πληρώνει το σύνολο της οφειλομένης διατροφής, να απαλλαγεί πλήρως ο εναγόμενος από την δική του υποχρέωση (ΑΠ 676/2000, ΑΠ 804/1994).