Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 335, 338, 340 και 346 ΚΠολΔ προκύπτει, ότι το δικαστήριο της ουσίας, προκειμένου να σχηματίσει την δικανική του πεποίθηση για τη βασιμότητα των πραγματικών ισχυρισμών των διαδίκων, που ασκούν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη όλα τα αποδεικτικά μέσα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι.
Από την διάταξη του άρθρου 339 ΚΠολΔ προκύπτει ότι τα νόμιμα αποδεικτικά μέσα είναι α) η ομολογία, β) η αυτοψία, γ) η πραγματογνωμοσύνη, δ) τα έγγραφα, ε) η εξέταση των διαδίκων, στ) οι μάρτυρες, ζ) τα δικαστικά τεκμήρια και η) οι ένορκες βεβαιώσεις.
Σημείωση
Τα ανωτέρω αποδεικτικά μέσα, αποτελούν ξεχωριστά από τα έγγραφα αποδεικτικά μέσα και πρέπει να μνημονεύονται στην απόφαση. Η παράβαση της υποχρεώσεως αυτής, ιδρύει τον προβλεπόμενο από το άρθρο 559 αρ. 11 περ. γ ΚΠολΔ λόγο αναιρέσεως (ΑΠ 735/2017).