Ο θάνατος του διαδίκου, σε προσωποπαγή δικαιώματα, καταργεί την δίκη, ως προς το κύριο αντικείμενό της, με συνέπεια η δικαστική απόφαση, η οποία θα εκδοθεί, να είναι ανίσχυρη.
Η κατάργηση της δίκης στην περίπτωση θανάτου ενός από τους διαδίκους, προβλέπεται ρητά στα άρθρα 604 και 617 ΚΠολΔ και αφορά, με την επιφύλαξη του εδ. β των πιο πάνω άρθρων, τις προβλεπόμενες στα άρθρα 592 παρ. 1 και 614 παρ. 1 ΚΠολΔ περιπτώσεις, όπως το διαζύγιο, την ακύρωση γάμου, την προσβολή της πατρότητας, την αναγνώριση ότι υπάρχει, ή δεν υπάρχει, σχέση γονέα και τέκνου, ή γονική μέριμνα κλπ.
Η κεντρική σκέψη ότι ο θάνατος ενός διαδίκου σε δίκη προσωποπαγή συνεπάγεται την κατάργησή της εφαρμόζεται αναλόγως και σε αρρύθμιστο ζήτημα. Τέτοιο ζήτημα είναι η δίκη για να τεθεί ένα πρόσωπο σε κατάσταση απαγόρευσης (ΕφΑθ 7044/1990).
Είναι ανίσχυρη (αυτοδικαίως άκυρη) η απόφαση δικαστηρίου, το οποίο, παρά το γεγονός ότι δεν μπορεί να διεξαχθεί δίκη, είτε στον πρώτο, είτε στον δεύτερο βαθμό, παρ ότι του γνωστοποιήθηκε ο θάνατος του διαδίκου, αντί, διαπιστώνοντας την επελθούσα κατάργηση της δίκης, να απορρίψει την αγωγή, ή την έφεση, ως απαράδεκτη, την εκδικάζει και εκδίδει απόφαση (ΕφΑθ 7044/1990).