Σύμφωνα με το άρθρο 1 του ν. 551/1915 «περί ευθύνης προς αποζημίωσιν των εξ ατυχημάτων εν τη εργασία παθόντων εργατών ή υπαλλήλων», που κωδικοποιήθηκε με το Β.Δ 24.7/25.8.1920 και τον Α.Ν 1846/1951, ως έχει τροποποιηθεί και συμπληρωθεί με τον Ν. 4321/2015, εργατικό ατύχημα θεωρείται το ατύχημα, που συνέβη σε εργαζόμενο κατά την παροχή της εργασίας, ή εξ αφορμής της εργασίας, που προκλήθηκε από βίαιο συμβάν, ή προϋπάρχουσα ασθένεια, ή επιδείνωση προϋπάρχουσας ασθένειας και προκάλεσε στον εργαζόμενο ανικανότητα προς εργασία πέραν των τεσσάρων ημερών, εξαιρουμένης της από πρόθεση πρόκλησης του ατυχήματος από τον παθόντα.
Α. Γενικώς ειπείν, η ασθένεια, ή, η επιδείνωση προϋπάρχουσας ασθένειας, συνιστά εργατικό ατύχημα, όταν η ασθένεια εκδηλώθηκε κάτω από κανονικές συνθήκες εργασίας, ή επιδεινώθηκε από την εξακολούθηση της εργασίας με τις ίδιες συνθήκες εργασίας, ακόμη και χωρίς να γνωρίζει ο εργοδότης την εκδήλωση της ασθένειας (ΟλΑΠ 937/1975, ΑΠ 1316/2000, ΕφΑθ 3130/88, ΕφΑθ 3051/2012). Ασθένεια, που δεν οφείλεται στις κανονικά παρεχόμενες συνθήκες εργασίας, ούτε συνδέεται με αυτήν, αλλά προέρχεται από ενδογενή αίτια οφειλόμενα στην ιδιοσυστασία του οργανισμού του εργαζομένου, δεν αποτελεί εργατικό ατύχημα.
Β. Συνεπώς ο θάνατος του εργαζομένου από έμφραγμα μυοκαρδίου, δεν συνιστά εργατικό ατύχημα,
α) όταν δεν αποδεικνύεται ότι οι διαμορφωθείσες συνθήκες εργασίας, ήταν πέραν των συνηθισμένων στην οικεία επαγγελματική κατηγορία, ώστε να αποκτήσει, εξ αυτού του λόγου, τον χαρακτήρα αιφνίδιας και βίαιης επενέργειας εξωτερικού αιτίου (ΑΠ 75/2020),
β) όταν ο θανών στο παρελθόν δεν είχε παραπονεθεί στον εργοδότη ή στους υπαλλήλους του, αλλά ούτε και στους συγγενείς του, ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας, σχετικά με την καρδιά του και επομένως όλοι τον θεωρούσαν υγιή και για το λόγο αυτό, ο ίδιος ασκούσε το συγκεκριμένο επάγγελμα, το οποίο, ως εκ των συνθηκών, ήταν επίπονο, βαρύ και ανθυγιεινό, ιδίως αν δεν προκύπτει ότι οι συνθήκες εργασίας, κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα, ήταν ακραίες και ιδιαίτερα επιβαρυντικές (ΑΠ 1690/2013),
γ) όταν δεν αποδεικνύεται ότι ο θανών εργαζόταν με εξαντλητικούς ρυθμούς και υπό έκτακτες, εξαιρετικές και ασυνήθιστα δυσμενείς συνθήκες, ώστε ο θάνατός του να μπορεί να αποδοθεί σε υπαιτιότητα (πταίσμα) του εργοδότη, ή των προστηθέντων του και να γίνει έτσι δεκτό ότι ο θάνατος βρίσκεται σε πρόσφορο αιτιώδη σύνδεσμο προς τις συνθήκες εργασίας του (ΑΠ 259/2012).