Από τις διατάξεις των άρθρων 928 εδ. β, 1389 και 1390 ΑΚ προκύπτει ότι σε περίπτωση θανατώσεως συζύγου και πατρός, στην αγωγή αποζημιώσεως του άλλου συζύγου και του τέκνου για την αποκατάσταση της ζημίας τους από την στέρηση του δικαιώματός τους διατροφής, πρέπει να μνημονεύονται α) η ύπαρξη γάμου μεταξύ δικαιούχου και υποχρέου, όπως και η γονική σχέση, β) η θανάτωση του υπόχρεου από παράνομη και υπαίτια πράξη του εναγομένου, γ) ο πιθανός χρόνος ζωής του υπόχρεου οε διατροφή συζύγου και πατρός και δ) το ποσό της καταβλητέας από αυτόν διατροφής ανάλογα με τι συνθήκες της οικογενειακής ζωής. Δεν απαιτείται για να είναι ορισμένη η αγωγή αποζημιώσεως, να γίνεται αποτίμηση της συνεισφοράς, που θα παρείχε καθένας από τους συζύγους για την αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας, ούτε η αριθμητική ανάλυση των επιμέρους δαπανών του ενάγοντος.
Επειδή, η από την διάταξη του άρθρου 928 εδ. β ΑΚ παροχή αξίωσης αποζημίωσης σε αυτόν, που, εξ αιτίας της θανάτωσης προσώπου, στερήθηκε δικαίωμα προς διατροφή πηγάζει από το νόμο, η σχετική αξίωση αποτελεί αυτοτελή αξίωση αποζημίωσης του δικαιούχου διατροφής και όχι διατροφή, έστω και αν καταβάλλεται συνήθως με την μορφή μηνιαίας χρηματικής προσόδου, δεν εφαρμόζεται η ΑΚ 1498, ούτε και η ΑΚ 1487 ένσταση διακινδύνευσης διατροφής (ΜονΠρΠειρ 6474/2013).